Hayatımın satırları çöktüğünde uzun cümlelerimin üstüne, noktanın yanında sıkışmış sessiz harf gibi hissettim kendimi. Ölümün sesi, kokusu ve tadı anneliğin anlatılmazlığı kadardı. Kalbimdeki fay kırığından sızdı o gece yağmur benliğime. ‘Gerçeeeekk?’ diye sormak istedim beli kırık geceye ama acımasız bir rol biçilmişti ona. Gaddar olmalıydı yıldızlı Akdeniz gecesi. Tepegözleşip tehdit etmeliydi mütevazı sevinçleri. Çünkü sevinemezdi Türk filmindeki figüranlar. Hem bence istese de hayır demezdi soruma gece. Dedim ya gaddarlaştırılmıştı sonuçta. Noktalı virgül kadar anarşistim ben, daha fazlasını beklemeyin benden. Kararmış retinalar için yazıyorum sadece kaygısızca. Sabah son kez gülümseyen gözler için…
Dün kalbimi bez parçası gibi sıktım saç dolu lavaboya, yenmiş tırnaklar çıktı içinden. İyi oldu aslında. Hareket ettikçe batıyorlardı yüreğime zaten. Küçüklüğüm mü batıyordu yoksa tırnaklarım mı? Bilemezdim ki o kadar şeyi. Çünkü ben eski Affan sokaklarında macun satan amca misali dolaşıyordum kendi hikâyemde. Bu hayattaki tek başarım kahkaha atan ruhsuz martıları kovmaktı çamaşır telimden. Hayatımın olay zincirinde bozulmalar var. Acaba zincirin kopan yerine, tiyatro kokan kolye ucumu mu taksam? Olmaz ki uğur böcekli fotoğrafımı tekrar cam kaplı yemek masasına koymadan.
Huzur rengi atkılara sarınsam düzelecek sanki her şey. Kızlar tuvaleti kapısı arkasındaki “Meyhaneler Sen” şarkısıymışçasına haykırdım içimdekileri soğuk aynalara. Duyulmayacağı belliydi ama umut kelimesi, sözlüğe boşuna konulmamıştır diye düşündüm. Sonra derin bir iç çekiş yankılandı kulaklarımda. Gökyüzünde gözyaşını tutan yalnız bulut çağırıyor yanına. Gitsem ne fark eder, sıradan bir ıhlamur sabahından iki buket nergis alamadıktan sonra?
(Not: Affan Sokağı, eski Antakya evlerinin bulunduğu bir sokak adıdır.)
(Not: Hataylılar Arapça vurgusuyla konuştuğu için bazen soru sorarken soru ekini eklemezler. Bu yüzden kullandığım ‘Gerçeeeekk’ kelimesi soru anlamı taşır.)
Yazan: Sadece Defne…
Tarih: 26.03.23